Raquel Asensi

Performancearen, hitzaren edo objektu eskultorikoaren bidez, naturala eta artifiziala elementu bakar batean uztartzen dira Raquel Asensiren obran. Bere piezetako batean, bi mundu horiek bateratzen ditu zeramikak, deskonposatzerakoan naturara itzuliko den gorputzaren hedapen bihurtzen baitu toskazko maskara bat. Bestean, berriz, Kantauri itsasoko algen arrastoak gres beiratuan “harritzen” ditu artistak, eta materialaren gainean efektuak sortzeko erabiltzen ditu haien errautsak, klima-aldaketaren eraginez itsaspeko basoek jasaten duten deforestazioaren testigantza gisa. Gure garaiko basakeria edertasun bihurtzen du Asensik, eta trinkotu egiten du arretagunea bertan ezartzeko helburuz, baita aro honetako dinamika frenetikoaren eta haren suntsikortasunaren inguruko hausnarketari leku bat egiteko helburuz ere.