Irribarreak

1954an haren aurreneko bakarkako erakusketan, New Yorkeko Roko Gallery-n antolatuan, Alex Katzek formatu txikiko lan figuratiboak aurkeztu zituen, pintzelkada askeez margotutakoak. Lan horiek, neurri batean, aurretik erakutsitako jazzarekiko eta inprobisazioarekiko zaletasunaren fruitu izan ziren, baina baita bere obran funtsezkoa izango zen gaietako baten iragarpena ere: erretratua. Katzen aurreneko mihiseak, Espresionismo Abstraktua oraindik nagusi zenean margotutakoak, errepresentazioaren alorrean errealismoak piztu zion interes berritua erakusten hasiak ziren, Pop Art mugimenduaren agerraldiaren aurretik ere. Katzen lana Pop-arekin lotu ohi zuten, zinemaren, publizitatearen eta modaren elementuak erabiltzen zituelako; hark, ordea, ukatu egiten zuen lotura hori: "Pop Arteak zeinuekin egiten du lan baina nire obra sinboloen ingurukoa da. Pop Artea zinikoa eta ironikoa da. Nire obra ez, ordea. Oso alde handia dago, beraz. Pop Artea modernoa da, nire obra, berriz, tradizionala"[1].

1960ko hamarkadan, formatu handiko pinturak sortzeari ekin zion, bere lanaren berezigarri bilakatutako estilo lau horrekin. Haietan, paisaia abstraktuen edo hondo monokromoen aurrean ageri ohi ziren irudiak. Lantzen zituen mihiseen neurriak handiagotu ahala, konposizioak gero eta konplexuagoak bihurtu ziren: lehen, bere aurreneko pinturek gizabanakoak bakarka edo bikotean erakusten zituzten, gero, berriz, pertsona talde handiek osatutako eszenak sortzen hasi zen, edota subjektu bera behin baino gehiagotan erretratatzen zuen. 1970eko hamarkadan, formatu handiko pintura arakatzen jarraitu zuen, eta tamaina handiagoko bere lanetako batzuk sortu zituen. Hurrengo hamarkadan, pintura estiloa aldatu zuen berriro ere, hedadura handiko paisaiak barnean hartu zituen, erretratuak baztertu gabe, ordea. Azkeneko bi hamarkadetan, Katzek abstrakziorantz bideratu ditu bere lanak, eta konposizioetan artelanaren azalera osoaren zati txiki batera murriztuta ageri da ikonografia.