ZEINUEN BIZITZA

Esperimentu kaligrafikoek Michauxren ekoizpen grafikoaren zati handi bat hartzen dute. Ekialdeko idazkiek eta, bereziki, ideograma txinatarrek liluratuta, hasiera-hasieratik lan egin zuen artistak asmatutako alfabetoak sortzen, korrelazio fonetiko edo semantikorik gabe. Zeinu horiek, Michauxren arabera, poesia osatugabea dira beti: keinuaren eta bulkadaren literatura eta trazuaren dantza. Era berean, zeinuen hegaldatzea erritmo-printzipio etengabe baten araberakoa da: marrazki bakoitza da leherketa eta korrontea, hainbat norabide dituen “ibilbidea”. Soinuen erritmo eta patroiekiko grinarekin batera landu zuen Michauxk idatzi piktografikoekiko zuen interesa. Musika-praktikaren zalea ere bazen, nahiz eta bere marrazkiak baino ez diren horren testigu, batzuetan partiturak diruditela. Obra horietan literatura abstraktu eta intimo bat topatuko dugu, non trazuak etengabean aldatzen diren irudi eta pertsonaiak diren. Sarritan, zeinu horiek bereizita ageri dira, letren antzera; beste batzuetan, ordea, animalien ezaugarriak edo ezaugarri totemikoak agertzen dituzte; are gehiago, 1950eko eta 1960ko hamarkadetan substantzia psikoaktiboekin egindako esperimentu garaietan, esaterako, trazuak biderkatu egiten dira paper-azalera handien gainean, eta Espresionismo Abstraktuaren praktiketatik hurbil dauden konnotazioak hartzen dituzte.