Lehen Mundu Gerra aurreko eta ondorengo urteetan, artistak Kubismoaren ikusizko lengoaiaz baliatu ziren hainbat helburu lortzeko, hala nola, hainbat estilo uztartzea, abstrakzio hutsa eta zientzia modernoa ikertzea eta garai hartako lanei tradizio herrikoien espiritualitatea ematea. 1910eko hamarkadan Robert Delaunay-k eta Fernand Léger-ek, adibidez, zatikatze eta aldiberekotasun kontzeptua (pertzepzioa eta denboraren iragatea) esploratu zuten bereziki hiritarrak ziren gaien dinamikak irudikatuz. 1920ko hamarkadan Delaunay liluratuta zegoen optikaren eta fisikaren esparruetan egindako aurkikuntza berriengatik, eta erabateko abstrakziotik hurbil zegoen estiloa garatu zuen. Apollinaire-k uste zuen estilo hori musikaren antzekoa zela, errealitate objektibotik independentea zelako. Orfismo terminoa sortu zuen Delaunayren estiloa deskribatzeko —mitologia greziarrean lira-interprete zen Orfeori erreferentzia eginez— .
Marc Chagall —sortzez errusiarra— eta beste artista batzuk 1910ean Parisera joan ziren bizitzera eta berehala azken joerak bereganatzen hasi ziren. Chagallek zatiketa espazial kubista —Delaunayren pinturetan ezagutu zuena— eta folklore errusiarrean eta juduan inspiratutako irudi koloretsuak nahastu zituen. František Kupkak, berriz, inspirazio formala Kubismoan, Fauvismoan eta Delaunayren lanetan aurkitu zuen; baina teosofiaren —filosofiaren, erlijioaren eta zientziaren sintesia— jarraitzaile zen aldetik, antzinako mitotan, teoria kromatikoan eta garapen zientifiko garaikideetan ere oinarritu zen. Constantin Brancusi-k —Errumaniatik Parisera 1904an heldu zen— XIX. mendeko eskulturak zuen antzerkirako eta narraziorako joerari uko egin zion, eta forma abstraktuak, muturreraino sinpletuak, eta zuraren, metalaren eta beste material batzuen aurkezpen soilak, apaindurarik gabeak, landu zituen. Bere obraren jatorria eta esanahia inoiz adierazi ez zituen arren, erakusketako obra batzuk Errumaniako mitologiako naturaz gaindiko figurei loturik egon daitezke.
